Leo Lake on Thu, 26 Apr 2001 16:49:12 +0200 (CEST) |
[Date Prev] [Date Next] [Thread Prev] [Thread Next] [Date Index] [Thread Index]
[Nettime-nl] LL1 |
LL1: Voorbij de punt. Veel mensen voorspellen dat computers beter zullen kunnen denken dan de mens, dat mensen op de lange duur niet veel meer zullen zijn dan wat de huisdieren zijn voor de mens van vandaag. Sommigen zien deze overgang als iets dat plotseling zal gebeuren. Dat 'moment' wordt soms de "Singularity" genoemd, soms de "Sprong", soms, in navolging van een Franse priester het punt Omega. Anderen voorzien een meer geleideljk proces. Beginnend bij medicijnen en protheses, via een tussenfase waarvoor het woord cyborg schijnt te zijn uitgevonden, verlaat volgens deze mensen de techniek de status van hulpmiddel en bepaalt het meer en meer zijn eigen doel. Er zijn nog anderen, minder biologisch en meer sociologisch georienteerde lieden, die zeggen dat het gedrag van mensen in de loop der eeuwen in steeds grotere mate is onderworpen aan disciplineringen die enkel nog het individu via 'de ander' (of collectief) dienen en nu bereiken we dan de (onvermijdelijke) fase dat 'die ander' een artificiele gedaante krijgt en zelf gaat spreken. De techniek wordt onze baas. We zullen er gaandeweg ook wel aan wennen, zo vertelt ons menig geleerde. Het gebeurt. Punt. Maar voorbij de punt? Wat is in die toekomst, hoe die ook naar ons toe komt, nog de individuele mens waard? Zijn er nog uitdagingen? Moeten we met zijn allen stoppen met denken en muziek gaan maken? Ons leven stoelen op esthetische leest? Worden we dan niet allemaal wezensgelijk aan de huidige massa, die kijkt naar GTST, naar het voetballen en hoera roept voor de koningin? Worden we allemaal middelmatig, mensen voor wie het zoeken van de gelukservaring het doel is? Ironisch. Hebben we kans om onsterfelijk te worden, weten we niet meer waarom dat ook al zo wenselijk was. Maar is het zo erg? Denk het niet. Zelfs wanneer alles wat je kunt al gedaan en zelfs beter gedaan wordt door iemand of iets anders, dan heb je nog je eigen verleden. Zoals een middelmatig hardloper zijn tijden en hartslagen vergelijkt met zijn vorige tijden en niet met die van de grote lopers, zolang, zoals ook bij mij het geval is, een bejaarde loper, in een slechts gering verval zijn vreugde vindt, zolang heeft het lopen zin. Zo ook zal de mens zijn leven zin kunnen geven op historische gronden. De mens leeft bij de gratie van zijn verleden. Het verleden is de zin. We zullen ONS, en ieder dus ZIJN, verleden moeten koesteren. Dan pas leven we bij de gratie van onszelf. En natuurlijk, na het punt, bij de gratie van onze meerderen, zoals ook onze dieren leven bij de gratie van hun meerderen. Maar dat had ik misschien beter niet kunnen zeggen. - L. E. lake@lake.nl ______________________________________________________ * Verspreid via nettime-nl. Commercieel gebruik niet * toegestaan zonder toestemming. <nettime-nl> is een * open en ongemodereerde mailinglist over net-kritiek. * Meer info, archief & anderstalige edities: * http://www.nettime.org/. * Contact: Menno Grootveld (rabotnik@xs4all.nl).