[Nettime-nl] LL25: Sick Internet Syndrome

["Leo Lake" <lake@lake.nl>]

LL 25: Het Sick Internet Syndrome

Laten we het eens hebben over het Sick Building Syndrome. De fouten
die dit syndroom hebben laten ontstaan, worden volgens mij herhaald
met betrekking tot het Internet.

Nog niet zo lang geleden werden er kantoorgebouwen voorzien van
uiterst verfijnde systemen voor de regeling van het binnenklimaat. De
temperatuur, de vochtigheid, de hoeveelheid stof en zelfs het zonlicht
werden op optimale waarden gebracht en gehouden. Het klimaat binnen
moest daarvoor wel van het klimaat buiten gescheiden worden, maar dat
was geen probleem: het buitenklimaat was toch inferieur aan het
binnenklimaat. De parameters van het binnenklimaat werden bepaald via
uitvoerig en gedegen onderzoek. De mensen zouden zich beter voelen,
het werk zou beter gaan. De planners hadden een doel.

Maar in de aldus ontworpen kantoorgebouwen ontwikkelde menigeen in de
loop van de dag een zeurderige hoofdpijn. De geleerden stonden voor
een raadsel. Er werd van alles geprobeerd. Planten werden binnen
gehaald, de temperatuur en de vochtigheid werd zelfs willekeurig
gevarieerd, het stof dat mocht achterblijven in het klimaat werd van
samenstelling veranderd. Maar niets veranderde de hoofdpijn en de
misselijkheid. In het perfecte klimaat werden grote aantallen mensen
onbehoorlijk ziek. Het "Sick Building Syndrome" was de naam en bleek
een raadsel.

Misselijke mensen zijn creatieve mensen en creatieve mensen zijn
baldadig. Hun baldadigheid opende de deuren en de ramen die vanwege de
regeling van het klimaat gesloten hadden moeten blijven. De rolluiken
die met zon en harde wind dichtgingen, werden onklaar gemaakt.

En het wonder geschiedde, de mensen werden minder ziek. Uiteindelijk
bleek het antwoord op het Sick Building Syndrome dat mensen een zekere
mate van eigen controle over het kantoorklimaat moeten hebben. Het is
beter de knoppen van de rolluiken aan mensen te geven, het is beter
mensen een raam te geven dat open kan, ook al gaat het raam maar bar
weinig open, ook al verlaten de klimaatparameters hun zorgvuldig
bepaalde optimale grenzen.

Mensen moeten hun omgeving kunnen bepalen. Architecten hebben deze les
inmiddels wel geleerd. Er bestaan nog steeds klimaatcontrolesystemen,
godzijdank, maar er is ruimte voor mensen om hun eigen klimaat te
beïnvloeden. De architecten letten niet alleen maar meer op de
omgeving, maar ook op de mensen daarin. De mensen mochten weer krabben
waar het jeukte.

De ideologie van de topdown planning van de omgeving in een
kantoorgebouw is echter niet door. Integendeel, ze is door een
groeiend arsenaal van specialisten overgeplant op het Internet en
leeft daar volop. Hun aandacht is de 'overall' infrastructuur. En ja
hoor, vele Internetters hebben inmiddels een hoofdpijn gekregen zo
groot als  de afstand tussen New York en Kandahar.

Deze focus op de infrastructuur en de top-down ontwikkeling ervan,
heeft de vorm gekregen van de wens te realiseren 'wat MOGELIJK MOET
zijn' en wordt het lelijkst wanneer het in handen komt van mensen die
vinden dat wat MOGELIJK MOET zijn ook perfect georganiseerd dient te
zijn.

Zo hebben politieke partijen websites en e-mail adressen omdat mensen
e-mail naar de partij MOET KUNNEN sturen, ook al zijn geen van die
websites veel bezocht en ook al worden er alleen maar e-mails gestuurd
door mensen die willen controleren of het wel werkt. Evenzo hebben
veiligheidsbeambten zichzelf een heilige plicht opgelegd om zulke
volstrekt overbodige diensten te controleren op technische perfectie.
Bij gebrek aan de mogelijkheid van een evaluatie van zulke diensten op
basis van zinvol gebruik, vallen ze daarbij terug op de dogma's van
een of andere veiligheidsmoraal.  Een moraal die helemaal gaat stinken
als het uitgedragen wordt door mensen die er hun brood mee verdienen.
Deze welhaast exclusieve aandacht voor de infrastructuur bezorgt de
Internetter, zowel de oude als de nieuwe, meer en meer hoofdpijn. Zij
leiden aan het "Sick Internet Syndrome".

Deze top-down architecten van het Internet, deze maniakken van de
infrastructuur, deze managers van de mogelijkheid, dit leger van
e-marketeers, e-commerce specialisten, veiligheidsspecialisten,
web-designers en ander ongerief, maken meer kapot dan seks ooit weer
goed kan maken.

Maar er is meer dan seks en dus is het  zeker niet te laat. Als de
aandacht verlegd wordt van de infrastructuur naar wat mensen doen en
als geprobeerd wordt om daadwerkelijk waargenomen activiteiten te
ondersteunen, dan zijn we weer op een leuk pad aanbeland.

Het werk aan het Internet moet een concreet doel volgen en zeker geen
gedroomde mogelijkheden najagen of zinloze veiligheid bewerkstelligen.
Zijn er mensen boos omdat een wethouder een bestemmingsplan verandert,
dan is het uiterst zinvol om het Internet gebruiken, want dan is er
een concreet doel in plaats van een lege mogelijkheid. Moet dit
veilig? Prima, maar dan moet de veiligheid behandeld worden in deze
context. Zijn er mensen die willen discussiëren, dan biedt het
Internet daartoe mogelijkheden, meer dan er tot dusverre gerealiseerd
zijn. Dat moet technisch ondersteund worden. Leest goed: Ondersteund!!
Niet: geregeld!

Mensen moeten kunnen krabben waar het jeukt en ieder met technisch
talent die ook nog enig gevoel in zijn donder heeft, kijkt waar er
gekrabd wordt en helpt.

Daal af, gij monomane infrastructuralisten, daal af van de ijle
hoogten van de conceptuele mogelijkheden en perfecte infrastructuren
en durf de schimmels te zien die mensen jeuk bezorgt.

---
L.
E. lake@lake.nl
W. http://www.lake.nl

______________________________________________________
* Verspreid via nettime-nl. Commercieel gebruik niet
* toegestaan zonder toestemming. <nettime-nl> is een
* open en ongemodereerde mailinglist over net-kritiek.
* Meer info, archief & anderstalige edities:
* http://www.nettime.org/.
* Contact: Menno Grootveld (rabotnik@xs4all.nl).