[Nettime-nl] Ron Sluik: Groeten uit Kishinev

["geert lovink" <geert@xs4all.nl>]

From: "Ron Sluik" <sluik@mail.ru>

DIT IS MIJN HUIS
het wrede paradijs

Het nieuwe fotoboek van Ron Sluik met een nawoord van Irina Grabovan.

EEN TWEEDE GROET. De laatste keer dat ik iets over mijn verblijf in Moldavie
schreef
was afgelopen oktober. Dat verhaal is nog terug te vinden op

    http://art-aorta.narod.ru/ron/eto-moi-dom.htm

Voor diegenen die zich de eerste tekst nog herinneren: de demonstranten zijn
er weer
sinds vorige week zondag! Deze keer willen ze lid worden van de Navo, ik
vraag me af
of dat is omdat ze zo nodig mee willen doen in Irak? Als de lente komt houdt
het vast
weer op, zal je zien. Ik heb in het begin van dit nieuwe jaar soms het
gevoel op volle zee
te zitten met weinig land in zicht. Nee, wonen in Chisinau lijkt voor
niemand een
gelukkige stek. Het is nog steeds het armste land van Europa en als het
alleen in geld
uitgedrukt zou worden is daar misschien nog wel mee te leven maar zo simpel
is dat
natuurlijk niet. Chisinau is een gedwongen hoofdstad, een uitgegroeide
provincieplaats
met enorme sovietbijlmerranden. Wat hier goedkoop is ziet er ook goedkoop
uit. Het land
waarin ik verblijf is aan alle kanten arm: in leven en toekomst (geen
uitzicht), kennis en
overdracht (braindrain), informatie (censuur), nieuw kapitalisme
(smakeloos), cultuur
(geen aanbod) en zelfs op een of andere manier in haar geschiedenis.
Alhoewel dat laatste
natuurlijk altijd zeer discutabel is (voor een Nederlander): voormalig
grensgebied voor
Romeinen, Mongolen, Ottomanen, Tsaren en Bolsjewieken, precies honderd jaar
geleden
stad van de eerste pogrom, frontlijn in de laatste twee wereldoorlogen. De
pijn zit dus in
de woorden 'grensgebied' en 'frontlijn'. Koning Stefan cel Mare (1457 -1507)
is nu hun
grote held, het is maar dat je het weet: Vladimir Iljits is hier vervangen
door Stefan.
Daarnaast is het land eigenlijk, ook na een langer verblijf, niet echt
gastvrij. Geen kwaad
woord over mijn directe omgeving, maar een halve stap buiten deze kring en
ik heb het
gevoel een onuitgenodigde gast te zijn van een andere planeet. Ik heb
bijvoorbeeld een
zogenaamd openjaar visum gekocht. Om het te krijgen had ik een uitnodiging
van een
bedrijf nodig en nu ben ik dus op papier ijsproever bij de plaatselijke
firma O Solemio,
echt waar. Elke drie maanden moet ik het land even verlaten voor een nieuwe
stempel in
mijn paspoort om me daarna bij de politie in mijn wijk te melden en
registreren. Ik ben al
eens in mijn keuken gearresteerd omdat ik een dag of drie niet op tijd was.
Na een
ochtend van verhoor, procesverbaal, voorgeleiding bij de rechter en betaling
van boete
(1,5 euro) was ik weer een vrij man.

DE GALERIE. Op dit moment exposeert de Duitse fotograaf Walter Bergmoser in
AoRTa. Het zijn portretfoto's op unieke wijze afgedrukt met fosfor en dus in
het donker
te bezichtigen. Het is een groot succes. Afgelopen zaterdag meer dan 30
bezoekers op
een middagje en de ruimte is nog geen 50m2! Bij de opening, de week ervoor
was er al
alle aandacht op het tv journaal, in de kranten en op de radio. Ja leuk,
maar de galerie
draait nu ook alweer drie jaar op deze wijze en dat heeft toch niet geleid
tot verdere
ontwikkeling of verbreding, in die zin dat ook door anderen initiatieven
zijn ontwikkeld
of van buitenaf (nationaal) spontaan een interesse is getoond in
samenwerking of steun.
Nee, het blijft allemaal maar op zichzelf. Er zijn geen verbanden. Maar we
gaan gewoon
door: volgende maand komen Arno Nollen en Ruben Bellinkx exposeren. Ik kijk
er naar
uit. Zonder donker bestaat tenslotte licht niet.

DE JONGE VROUW. Afgelopen november reisde ik met drie kunstschilders voor
een
paar dagen naar een klein pittoresk dorpje: Butuceni, zo'n 40 kilometer ten
noorden van
de hoofdstad. Ze gingen in de buitenlucht schilderen. Dat is een nieuwe
ervaring voor mij
dus besloot ik mee te gaan ook om van de laatste mooie dagen van het jaar te
genieten en
onderweg wat foto's te maken. Het dorp is een plaatje en ligt op een smalle
landtong
omlust door de rivier Raut die hier in miljoenen jaren een soort grand
canyon geslepen
heeft. De huizen en schuren zijn gebouwd van het plaatselijke kalksteen,
kleurrijk
geschilderd in helder blauw en groen, soms prachtig versierd met uit hout
gesneden
dieren, bloemen en ornamenten. Je zou het haast niet geloven maar eens was
dit dus zo'n
ontmoetingsplaats voor de hele wereld! Net buiten het dorp liggen nog de
resten van een
Mongoolse nederzetting, de fundamenten van een Turks badhuis en een
grottencomplex
uitgekerfd door een verdwenen monnikenorde. Er is nog steeds een
functionerende
rotskerk in het dorp. Ik weet zeker dat als deze plek ten noorden van
Amsterdam zou
liggen het ons eilandje Marken als toeristenattractie eenvoudig zou
overklassen... maar
daar ligt het dus niet. Het is slechts een van die duizenden gehuchten in de
voormalige
Soviet Unie. Een zandspoor loopt door het dorp en elke honderd meter is er
een waterput.
Vooral oude mensen wonen in de kleine huizen met een erf voor kippen en
kettinghond.
Achter het huis ligt een stukje land voor wat mais, kool en aardappelen, een
kleine
wijngaard... en er zijn overal kinderen als ganzenhoeders aan de oevers van
de Raut of
met een koe aan een touw ergens in de berm langs de weg met walnotenbomen.
In het
dorp is een winkel en een cafe voor suiker, zout, lucifers, snoep en wodka;
dat wat niet op
het land groeit en toch nodig is. Aan de oppervlakte lijkt het geheel op een
eenvoudige en
zelfvoorzienende samenleving waar geld geen grote rol lijkt te spelen maar
waar
tegelijkertijd iets mist: er zijn haast geen volwassenen in de leeftijd van
15 tot 50 in het
dorp. Die zijn dus duidelijk ergens anders: in Chisinau op de markt maar
vooral als
goedkope en vaak illegale werkkrachten in Rusland of in het westen om hun
achtergebleven families in leven te houden in dit wrede paradijs waar ze
geboren zijn.
Op de eerste namiddag, terwijl de schilders een romantisch plekje gevonden
hebben voor
hun ezel, besluit ik een wandeling te maken naar het hoogste punt in de
omgeving. Het
late herfstweer is meer dan mooi, een blauwe lucht en een lage zon. Ik klim
langs een
geitenpad, fantaserend dat ik alleen op deze wereld ben en tref met prettige
verbazing
boven aangekomen een jonge vrouw aan. Hardnekkig probeert ze een signaal
voor haar
roze mobieltje op te vangen om de buitenwereld te kunnen bellen. Ik vraag
haar niet weg
te lopen, te blijven staan. Ze blijft tenminste voor de lengte van het maken
van een foto.

http://art-aorta.narod.ru/ron/the-girl-photo.jpg

HET BOEK. Het boek gaat 'Dit is mijn huis - het wrede paradijs' heten. In
een oplage
van 500 en allemaal gebonden met 40 foto's en een uitstekende essay van
Irina
Grabovan. Een boek in eigen beheer volledig gemaakt hier in Moldavie. Uniek,
durf ik te
zeggen. Het is nu nog wat vechten met de drukker, maar dan is het er ook. En
ondertussen heeft een grote groep mensen al ongezien besteld, meer dan dank,
nu kom ik
er niet meer onderuit....en zo komt de voorfinanciering misschien ook eens
rond.

TE KOOP. Op maandag 14 april is de boekpresentatie rond 16 uur in de
societeit
van Arti et Amicitiae, Rokin 112 in Amsterdam (agenda!). Men kan natuurlijk
het boek
alvast bestellen door overmaking van 17 euro naar postgiro 44 888 02 ten
name van Ron
Sluik - 1121 NT Landsmeer - en onder vermelding van 'boek'. Wie het boek op
14 april
niet ophalen kan krijgt het gratis opgestuurd.

Ron Sluik, 24 januari 2003, Chisinau.

AoRTa, postbox 278, Bulgara St 39, 2001 Chisinau 1, rep. Moldova.

Contact: sluik@gmx.net


______________________________________________________
* Verspreid via nettime-nl. Commercieel gebruik niet
* toegestaan zonder toestemming. <nettime-nl> is een
* open en ongemodereerde mailinglist over net-kritiek.
* Meer info, archief & anderstalige edities:
* http://www.nettime.org/.
* Contact: Menno Grootveld (grootveld@nrc.nl).