Patrice Riemens on Sun, 19 Apr 2020 09:46:40 +0200 (CEST)


[Date Prev] [Date Next] [Thread Prev] [Thread Next] [Date Index] [Thread Index]

[Nettime-nl] Tania De Montaigne: 'Pro Memorie' ...



Kia Ora, allemaal,
Na lange tijd weer es een Q&D vertalinkje ...



Pro memorie ...

Ik herinner mij de dag dat het woord ‘AIDS’ onze leven binnentrad.

Ik herinner mij het lied van Barbara “Een liefde ziekte/ waar je dood gaat aan liefhebben/ Alleen en zonder liefde/ ben ik AIDS-verlaten ...

Ik herinner de angst

Ik herinner mij de mensen die informatie uit de eerste hand hadden, via de nicht van de moeder van de tante die in het ziekenhuis werkte dan wel door de beste vriend van de buurman van mijn zwager die bij de gemeente werkt.

Ik herinner mij dat de Centrum Partij zei dat “ AIDS-leijers zijn net leprozen en moeten in een sterfhuis voor AIDS-leijers opgesloten worden”. Ze zeiden ook dat zg. veilige seks niet tegen de ziekte beschermd. [zei de Centrum Partij dat? Z’n Franse tegenhanger, de ‘Front National’ in elk geval wel - ze zullen het bij de CP iig vast gemeend hebben ...

Ik herinner mij het gedicht van Herve Guibert “aan de vriend die mijn leven niet heeft gered”.

Ik herinner mij van een eindexamen opgaaf in het vak filosofie: ‘Aristoteles: “de onwetende beweert, de geleerde twijfelt, de wijze denkt na” - leg uit’.

Ik herinner mij dat ‘Corona’ een merk bier was die je aan de fles dronk met een schijfje limoen erin.

Ik herinner mij dat je zomers in het week-einde katern de vraag tegenkwam “U wordt op een verlaten eiland gedropt. Welke boeken neemt u dan mee. Ik kon nooit een keuze maken.

Ik herinner mij dat wij naar de schouwburg gingen, dat we hutjemutje op elkaar zaten en allemaal bevangen waren door dezelfde emoties. En dat het allemachtig prachtig was.

Ik herinner mij dat je naar de bios ging en dar koppels waren die hartstochtelijk zaten te zoenen, en dan met een finaal rood gezicht er uit kwamen en geen enkel idee hadden waar die film nou over ging.

Ik herinner mij de pop-corn die van hand tot hand in de rij ging.

Ik herinner mij dat je zei “nou zeg’s, ik heb echt de schurft niet!”

Ik herinner mij van de tafeltjes op terrassen, waar je zo dichtbij op elkaar zat, dat het voorkwam dat iemand op de tafel ernaast zich met je gesprek ging bemoeien.

Ik herinner mij dat de uitdrukking ‘zorg goed voor jezelf niet zoveel of zelfs niets inhield. Het was iets dat je zei tegen ouwe mensen of aan mensen van wie je afscheid nam. Ik weet nog een expositie van Sophie Calle die zo heette omdat een man die haar dumpte dat had geschreven. Het klonk als “ik peer’m, bekijk het maar!”.

Ik herinner mij een film met Louid de Funes, s’avonds op de televisie “Hij is zelf goud, My Lourd”.

Ik herinner mij de stem van Bill Withers die net deed alsof het altijd zomer was “Just one look, at you, and I know it gonna be a lovely day”.

Ik herinner mij dat je het had over hoeveel kusjes je aan iemand gaf “Zo, twee maar, hier is drie, hoor”.

Ik herinner mij dat de woorden ‘FFP2’, ‘Hydroxychloroquine’, ‘klinisch ademnood’, ‘Covid’, ‘Pangolin’, ‘afweer gebaar’ en ‘sociaal afstand houden’ in geen enkel gesprek voorkwamen.

Ik herinner mij dat niemand wist wat een dubbel blind experiment was, laat staan daar een mening over had. Toen was virologie ook echt een niche binnen de geneeskunde.

Ik herinner mij dat het woord ‘masker’ op het Carnaval van Venetie sloeg, of aan thema avonden of verjaardagen, en dat je die dingen in een feest-artikelen winkel haalde. En ik weet nog hoe je juist na dat soort avonden net geen taxi kon vinden en naar huis moest lopen verkleed als ‘n worst of een konijn.

Ik herinner mij dat men “ik zie je volgende week een keer, beloofd!” tegen elkaar zei, en dat er niks van kwam. Sommige van die beloften zullen ook nooit meer ingelost kunnen worden, want degenen die ze maakten zijn er niet meer.

Ik herinner mij het lachen en de tranen.

Ik herinner mij de grootse woorden en kleine gebaren.

Ik herinner mij de toespraak van (president) Francois Hollande op de avond van de aanslagen in Parijs. Diens stem en gedachtenloop, helder en verhelderend.

Ik herinner mij dat wanneer alles op instorten slaat, er altijd mensen zij op wie je kunt steunen, mensen die je verzorgen, die je te eten geven, die nadenken, die het dagelijkse leven dragelijk maken.

Ik herinner mij wat Nelson Mandela ooit schreef: “Ik heb geleerd dat moed niet de afwezigheid van angst inhoudt, maar het vermogen om het te overwinnen” - en wat het begrip ‘opsluiting’ betreft kon de man wel op enig ervaring buigen.

Tania De Montaigne, in Liberation, vandaag 18 april 2020
______________________________________________________
* Verspreid via nettime-nl. Commercieel gebruik niet
* toegestaan zonder toestemming. <nettime-nl> is een
* open en ongemodereerde mailinglist over net-kritiek.
* Meer info, archief & anderstalige edities:
* http://www.nettime.org/.
* Contact: Menno Grootveld (rabotnik@xs4all.nl).