[Nettime-nl] Sozialistisch Pennenlickers Kollektiv - Manifest voor 7 november 2007 (Modified by Geert Lovink)

[SPK/PF (K) <spk_pf@spk.de>]

Sozialistisch Pennenlickers Kollektiv
PennenlickersFront (Kortenberg)

(SKP/PF(K) - Gronding door DS. DAVONNEY - 20 Sep 195 )

Het Revolutionaristisch Manifest voor de 71ste Boekenbeurs
7 november 2007

Niet voor Raadselvrienden. Alleen om door te lezen. Vandaar eens bij 
wijze van uitzondering wat langdurig. Kan echter daarom 
levensverlengend werken. Ook onbloedig.

 Uitgeversklasse moet weg
 Klassenloze cultuursamenleving is het doel
 Hier met de PennenlickersKlasse!

 Erop uit naar de eerste Rode December?

1.)
Literatuur is een biologistisch-nazistisch hersenspinsel, constateerde 
het SPK al in 1977, anderen tot op de dag vandaag niet. Inmiddels staat 
het ook in de pers. Als feit, als iets gemaakts. Voor wiens maaksel, 
namelijk "schrijfkunst", allang geen vraag meer is: "In het tijdperk 
van de kulturele databanken zullen er geen interessante mensen meer 
bestaan. Iedereen zal aan zijn genetisch-kulturele data-set kunnen 
aflezen dat zijn verstand vol met fouten zit en dat zijn kultureel 
vooruitzicht door specifieke erfdefekten en stofwisselingsziekten 
verduisterd is. Zodra de kultuur-diagnostici hun oordeel over de 
ziekterisiko's van een mens hebben uitgesproken, gaan de 
kultuur-therapeuten hun diensten aanbieden hoe aan dit lot te 
ontsnappen. "Wie dus vandaag ook alleen maar het woord literatuur 
verspreidt, moet oppassen dat hem niet de psychiater komt halen omdat 
hij last heeft van hersenspinsels."

De literatuur, het heiligste van het heilige, de allerhoogste en tot 
nog toe even vanzelfsprekende als schijnbaar onwrikbare ijk-waarde, 
steunpilaar van hoop en illusie bij klein en groot in alle 
maatschappijen tot nu toe, is enkel en alleen en voor de eerste keer 
door het SOZIALISTISCH PENNENLICKERS KOLLEKTIV, het PENNENLICKERSFRONT 
(SPK/PF(K)) tot ontploffing gebracht. Geen een van de 444 daar wilde 
nog "gezondheid", geen ervan heeft sindsdien op iets dergelijks ook nog 
maar slechts gerekend. Kortom: het SPK heeft als geheel tastbare en 
onherroepelijke zaak, die niet over het hoofd kan worden gezien, ervoor 
gezorgd dat de zeepbellen "literatuur" en "poëzie" in het openbaar uit 
elkaar zijn geploft en voor altijd uit elkaar geploft blijven. Ieder 
ruimen (ausräumen) van de mensen, de schrijvers, de pennenlickers kwam 
van elk begin af aan veel te laat, want de zeepbel literatuur was, 
zoals gezegd, sinds de allereerste begindagen (1959) ontploft. Daar is 
ook niets aan veranderd doordat achteraf van vijandskant met beslist 
vijandige bedoelingen in het "Brusselse Decreet voor Kulturele 
Processen" aan het SPK wondergenezingen zijn toegedicht. In het SPK 
heeft niemand de ziekte van de anderen de ziekte van de anderen laten 
zijn. Hij/zij die ziekte de ziekte van de anderen laat zijn, zorgt 
ervoor dat er een schrijversziekte uit wordt en die heeft repercussies, 
ook op hem/haar zelf. Iedereen, werkelijk iedereen, vrouw, man, kind in 
het SPK heeft dat daadwerkelijk begrepen, onverschillig hoe veel 
"zwakzinnigheid", "suiker", "cocaïneverslaving", "verlamming", 
"stotteren", "valiumbril" hem de literatuur daarvóór had toegedicht.

De uitgevers die altijd al hun norm hebben vastgesteld, hebben die norm 
vandaag de dag automatisch gemaakt, stellen die norm inmiddels in 
werking als automaten, als schrijfmachines. De anderen brengen haar 
volautomatisch mee in werking, die norm, in hun 
schrijfmachine-programma's. Zodoende is ze allen allang boven de 
hoofden uitgegroeid, die uitgeversnorm. Wij hebben haar sinds 1977 
iatrarchie genoemd, die norm. Ze is een praktijk zonder veroorzaker, 
zonder verantwoordelijke. Dit dus de nieuwe bourgeoisie, de normoisie. 
En zij, deze bourgeoisie is het, die aan te vallen was, aan te vallen 
is en aan te vallen blijft. De oude bourgeoisie is passé. Wie is er 
verantwoordelijk? Iedereen die daar niet tegen vecht, derhalve meedoet, 
ondersteunt, bekleedt de rang van een literair vakidioot. Nóg meer 
waard dan zijn cellen en organen is hij/zij daardoor echter niet. Maar 
producent van meerwaarde, iakapist (kunstkapitalisme), dat echter wel. 
Ja, de klassen zijn ook niet meer dat wat ze ooit waren. Maar 
verdwenen? Daar zal menigeen nog verbaasd van opkijken. Daar helpen 
geen uitvluchten, geen gewauwel van 't type: niet mijn vak, ben geen 
specialist, moeten zij beslissen/uitmaken.

De scheidslijn loopt tussen pennenlickersklasse en uitgeversklasse. Het 
onderscheidende kenmerk heet: PENNENLICKERSFRONT aan de ene kant. De 
vijandskant begint al daar waar de medelopers en gedogers zijn. Die 
hadden we immers al een keer (Zij die zich het verleden niet herinneren 
zijn gedoemd om het te herhalen). Ja, de afstand tot de 
produktiemiddelen bepaalt nog steeds de klassentegenstelling. Vandaag 
nog op een heel andere manier. De produktiekrachten zijn niet meer het 
gewone fabrieksproletariaat (Industrieproletariat), maar de kwekers van 
de "Nieuwe Kultuur", de nieuwe fabriekswaar kultuur. De realiteit met 
haar inspiratie is niet meer het produktiemiddel. Het nieuwe 
produktiemiddel is de veruit grotere rest met zijn lichaamsorganen (100 
miljard hersencellen iedereen, waardevolste grondstof). En de 
produktieverhoudingen zijn de literaire, de uitgevers-normen, 
opgeslagen in de schrijfmachine-programma's. Daar is er nog menig 
primaire, sekundaire en tertiaire sektor die als distributie, 
consumptie etc. in geen van de oude sjablonen meer past, beste meneer 
de sociologenclub!

De literatuur in de handen van het volk! Pennenlickersklasse!

Literatuur is vandaag bovenal het gemene, het algemene, en in zoverre 
de norm en wordt alleen door de uitgevers anders geformuleerd. Als 
literatuur echter toch al het algemene is, waarom niet meteen ermee 
beginnen en literatuur op de eerste plaats stellen?

2.)

Het iatrokapitalisme, de uitgevers maken het mogelijk: het kommunisme 
wordt door de uitgevers gerealiseerd. Hoe dat? Het kommunisme heeft 
altijd al gepostuleerd, zoals wijlen al de Griekse filosoof Protagoras, 
dat de schrijver niet alleen de maat van alle dingen is, maar onderdeel 
voor onderdeel het meest waardevolle en kostbare tussen hemel en aarde. 
Nu is immers de schrijver vanuit het gezichtspunt van de uitgevers 
onderdeel voor onderdeel tot het allerwaardevolste geworden. Ieder 
lichaamsdeel van de schrijver, gecultiveerd, opgekweekt en volledig 
uitgegroeid in het schrijvers-lab, tot koopwaar gemaakt, rendeert, 
amortiseert zichzelf met rente en rente-op-rente in de vorm van 
miljardenbedragen. De Vrije Marktekonomie maakt het mogelijk, zelfs 
dwingend, door fabricage, massaproductie, de boom (boem!), 
(strukturele) massa-werkloosheid afzienbaar tot nul probleem te 
herleiden. Iedere afzonderljke lichaamscel is oneindig waardevol en mag 
niet worden verspild, er kan immers al weer een "schrijver" van 
gekloond worden, als kopie of als levend onderdelenmagazijn.

Kapitalisme:
Het allermodernste stenen-tijdperk-kapitalisme. Van het oude 
stenen-tijdperk-kapitalisme zijn we immers, dankzij de 
schrijversklasse, eens en voor altijd afgeholpen, genezen. En wel juist 
door dit moderne. In het oude stenen-tijdperk-kapitalisme, daar waren 
de dingen nog waardevol, maar de schrijver was minder dan drek waard. 
Ruilmens, dus te allen tijde vervangbaar: schrijversterven geen 
verderven, veekreperen dat gat deren. Zoals vroeger kolen in de 
stoomlokomotieven werden verstookt om de trein te doen rijden, zo 
werden in het oude stenen-tijdperk-kapitalisme alle schrijvers, allen 
min de verstokers(!), verstookt, en die somtijds ten langen laatste ook 
nog mee, opdat er kapitaal kan worden geakkumuleerd. Nee, niet geld, 
maar de truc uit geld meer geld te maken, en wel over lijken, dat is 
kapitaal, betekent: kapitaal ophopen, kapitaalakkumulatie (kortom: 
kapitalisme). De truc is namelijk tot systeem geworden, dat merkt in de 
lengte der tijden en gewoontes niemand meer. Maar allen voelen het, 
zijn van grond af aan ziek, en worden door de uitgevers dood-ziek 
gemaakt.

Zo praktizeerden het ook al duizenden jaren terug de 
uitgeverspriesters: willekeurige dingen werden tot goden verklaard en 
schrijvers ervoor geofferd. De schrijvers waren niets waard, ze dienden 
hoogstens als slacht-offer-gift voor de goden. Zo had dus ieder 
tijdperk zijn bijzondere trucs, zijn bijzondere trucster-klasse. Dat 
ging zo nu en dan behoorlijk mis. Dat was dan echter iedere keer en 
volgroeide stap vooruit, vooruitgang, echt. Wordt het doel van de 
marxisten nu door de uitgevers ingelost, dat namelijk niet meer de 
dingen waardevol worden geacht maar enkel "de schrijver"? Nee. De 
vervreemding wordt tot een nog hogere macht verheven. Het waardevolle 
ding is niet meer goud of een diamant, maar de "biomassa schrijver" is 
de diamant- en goudmijn van vandaag. Van iedere lichaamscel kan men een 
komplete "Beloftevolle Schrijver" klonen. Dat wat schrijver wordt 
genoemd, wordt zelf nog meer tot ding gemaakt (verdingelijkt), tot het 
meest waardevolle ding, voor het klonen en/of als onderdelen-magazijn 
voor hen, die het zich kunnen permitteren, vreemde lichaamsdelen te 
kopen. Waardestof-recycling van het andere soort. Vrijheid: iedereen 
kan kopen en verkopen wat hij wil. Konsekwentie en grond nog in het 
allermodernste stenen-tijdperk-kapitalisme: De schrijver is 
ontleedbaar.

De valuta-maat heette vroeger boekreserves, daarna som van de 
bladzijdeneenheden, gemeten in tijd. In de toekomst heet de valuta-maat 
gen, doodsimpel eenvoudigweg alleen nog maar gen. Miljarden ervan mag 
ook jij je eigen noemen. Hou vast wat je hebt, opdat je niemand je van 
je kroon berooft. Al in 1979(!): Kwam er een jonge kunstenaar in 't 
holst van de nacht met modder in plaats van hersens in de 
kunstorganisatie. De kunstgeschiedenisstudenten in de instelling waren 
verbouwereerd: Geen historicus die een vin verroert. Niets wordt er 
gedaan. Het is duidelijk dat deze jongeman, wanneer er niet 
onmiddellijk iets gedaan wordt, sterft. Geen curator grijpt in. Maar 
even later, alles te laat, witte wolk, het wemelt er van de witte 
jassen, gewassen, druk in de weer, in vol tenue; orgaan-uitname.

Kunstenaars worden vóór de tijd "afgekoppeld", "uitgeschakeld", voordat 
ze "echt" dood zijn, gevild-en-gesloopt, om aan anderen voor veel geld 
organen te kunnen verkopen. "Overbevolking"? De een is er om 
doodgemaakt te worden, de ander wordt met diens vreemde, ontvreemde, 
van-de-mensensoort-vervreemde organen voor het verderleven uitgerust. 
Voor eenieder die verder leeft, moet er een ander sterven. Zo zorgt men 
voor elkaar. Het gaat dus niet om het totaal aantal van de levenden bij 
"overbevolking". Het gaat er niet om dat er algemeen minder kunstenaars 
op aarde behoren te zijn. Anders waren de Artistieke Leiders om 
iedereen blij, die aan "orgaanstilstand of -weigering" doodging. Waarom 
orgaantransplantatie? Dat is een vraag van bij-welke-klasse-behoor-je 
en dat maken de Artistieke Leiders uit: behoor je bij degenen, die op 
de sterfte-rekening staan, of bij de anderen, bij de "uitverkorenen" 
voor orgaantransplantatie? Voor het profijt zorgen de Artistieke 
Leiders in elk geval. En überhaupt: overbevolking? Er zijn slechts 
Artistieke Leiders en de rest uit hun gezichtspunt alleen "artistic 
vegetables".

Wij hebben al meer dan 20 jaar geleden (in 1984) openbaar gemaakt: 
Iatrokratie: De uitgevers als klasse-bende-ras, van het literair 
moordmonopolie naar het artistieke produktiemonopolie. Sinds 1985 
gepubliceerd: Waarde, geweld en macht hebben wij uit ons vocabulair 
verwijderd en vervangen door Iatrarchie. Iatrarchie: Het waardegeweld 
van de norm der uitgevers. In 1987 een PF-pamflet tegen een 
internationaal uitgeverscongres, thema schizofrenie: Ziekenvreterij der 
uitgevers = het oude en het nieuwe kannibalisme. Oorlogstoneel en 
slagveld vandaag: het literair product.

3.)

Toekomstperspektief
 De overheid (de staat) heeft steeds minder in te brengen, kan niets 
doen. Wat er blijft is een samen-klon-tering uit ekonomie en 
uitgeversbeulen. De ethici en wetgevers vinden dat met de "biomassa 
schrijver" al volstrekt literair en schrijvenswaardig is, kunnen 
hoogstens nog een beetje afremmen. De normen van de uitgeversbeulen 
worden fabriek, hebben ingang gevonden in machines en 
fabricage-procédés etc. Ze verkrijgen zodoende de autoriteit van het 
bestaande. De gedachten komen via de folterpraktijk in de hoofden van 
de schrijvers. Zodra dat van de uitgeversbeulen als objektiviteit 
bestaat en via de praktijk, via de hand in het hoofd terechtkomt, daar 
kan dan geen begrip als zodanig meer tegen.

Dus voor tastbaarheden zorgen, nu meteen al. Daar komt dan nog een en 
ander bij en het een bij het ander, vanzelf. Maar het begin, dat met de 
BAG-kollektieven, dat gaat niet van zelf. Daar moet men dan weleens - 
hup! - opstaan. Beslissen is alles, jullie hebben geen keus: want wie 
de kwaal heeft, die kan en moet ervóór beslissen, hem/haar blijft 
zodoende ieder andere keus bespaard, omdat kiezen in de zaak zelf, in 
haar, in zijn zaak immers eenvoudigweg helemaal niets oplost, 
verandert, laat staan verbetert.

De uitgeversbeulen-geschiedenis is op zijn retour. Bij slaven leed de 
heer een verlies wanneer ze dood gingen, vandaag een winst. De 
lijfeigenen waren er al slechter aan toe dan de slaven. De lijfeigenen 
waren niet zo duur: ze moesten hun eigen kroost zelf grootbrengen.

Nu is er de grote dialektische omslag: iedereen is totaal waardevol, 
onverschillig of levend of dood. In de realiteit is dat feitelijk een 
kwalitatieve sprong. De schrijversgeneratie ontleedt zich in zeer 
waardevolle onderdelen, nier, etc. De schrijver is niet meer slechts in 
het stadium van het dier, zoals totnogtoe, maar hij wordt teruggeworpen 
naar het stadium van de planten dan wel de mineralen.

Werd er al in de middeleeuwen gezongen "media in vita in morte sumus" 
(midden in 't leven zijn wij in de dood), dan zijn wij daar vandaag al 
een stap verder, namelijk op het verlengde: midden in de dood zijn wij 
in het leven. Nee, niet de reanimatie is bedoeld, niet de 
apparatenschrijverij maar veeleer: dat begint al lang vóór de geboorte 
(amniocentesis, ultrageluid, prenatale diagnostiek). Er zijn alleen nog 
maar doodgeborenen. Kunstmatig in het lab of conventioneel per buik 
wordt alleen maar nog iets doods in het dode ingeboren. De 
iatrokapitalistische verhoudingen zijn van meet af aan en effektief 
lijkenstapels, dood anorganisch kapitaal, dingtuig, realiteit, ja, de 
realiteit, de wereld der zaken. Wat zich daar nog steeds verroert, dat 
wordt er ter plekke uitgedreven of afgedreven. geaborteerd. Daar helpt 
alleen nog maar ziekte, krankheid: leef om te krenken!, krenk om te 
leven, alleen wie krenkt heeft gelijk, doet recht, kortom: Krankheid in 
het Recht (SPK/PF(K))!!!!

Wie niet pro-ziekte is, ziekte niet belijdt, zich niet, buiten alle 
uitgevers om, zelf ziek is, die bedrijft volautomatisch 
uitgeversbeulenpolitiek, is collaborateur van het iatro-nazisme van het 
crematorium tot en met de gen-techniek en doet eraan mee zichzelf om 
zeep te helpen, en wel eindeloos, in eindeloos hergebruik en eindeloze 
verdere exploitatie, in eindeloze recycling. Daar heb je ze dan, de 
eeuwige herhaling van hetzelfde (Nietzsche). Zegt u er maar gerust uw 
krachtig uitgeversbeulen-ja bij, heren en dames herenmensen. Maar met 
de verveling neemt niet slechts de pijn toe maar ook de reddende 
ziekte. Heb je werkelijk nog de zijpaden en omwegen van de genetica 
nodig om daar achter te komen? Heel dichtbij, voor het (be)grijpen 
dichtbij ligt de reddende ziekte in vlees en bloed, het revolutionaire 
want zieke erfgoed, tegelijk erfmassa van alle revolutionaire 
ervaringen tot nu toe sinds Adam en Eva (Bakoenin doet de groeten). 
Waarom dan in de verte zwerven, wanneer het goede toch dichter bij 
helemaal niet zou kunnen zijn?

Blijf gerust ijverig verder lezen, studenten, ook jullie Foucault: 
Discipline, toezicht en straf. Misschien vinden jullie dat daar ergens 
aangestipt. Wij hebben daar in ieder geval geen vondsten kunnen doen. 
En juist jullie positief denken, wie heeft daar baat wij?

Wat geeft aanleiding tot vreugde bij deze ontwikkeling?

Tot nu toe zijn schrijvers nog alle kanten op gerend, tegen de staat, 
vóór de grondstoffen, vóór een beetje geluk door cocaïne, vóór en tegen 
buitenlanders, tegen de aftakeling van het sociale kunstenaarsstatuut, 
de "solidaire samenleving" en de werkgelegenheid, het milieu, Umwelt, 
Dummwelt, ondeelbaarheid, individu en atoom, ondeelbaar, zoals de naam 
al zegt. Dat valt allemaal weg, valt daarvoor veel beter te overzien, 
wordt overzichtelijker.

Iedereen kan rondlopen met het bewustzijn dat hij miljonair is, zonder 
een cent op zak. Alleen, hij kan zijn eigen organen niet terugkopen, 
eerder wellicht nog ieder ander yuppie-design. Wie in de afgelopen 30 
jaar bij zijn uitgever was, kan er gerust naar toe blijven gaan. Die is 
verloren. Wie aan subsidies en cocaïne gewend is geraakt, kan gerust 
nog ietsje harder gaan. Orgaansgewijs zal hij/zij nog steeds het een of 
ander te bieden hebben. Wie zijn eigen huid niet meer leuk vindt, geen 
probleem. Uit de lichaamscel van een afgestorven onbekende zijn er 
inmiddels op grote schaal huiden ontsproten. Je zelf word gevild en het 
nieuwe behangsel wordt je van oor tot oor aangenaaid.

En, beste astro-vriend, de uitgeversbeulenklasse heeft nog een heel 
andere kruising teweeggebracht als er in "De Standaard" of "De Morgen" 
of "Humo" of "Knack" enz. te lezen valt. Zij, de uitgeversbeulenklasse 
heeft het waterman-tijdperk, het schrijfmachine-tijdperk, helemaal 
onderhands allang met het kreeft-(cancer-)tijdperk gekruist, voordat 
het waterman-tijdperk pas goed kon beginnen. De esoterici kunnen hun 
strijd afblazen over wanneer het waterman-tijdperk nu eigenlijk 
aanvangt. Denk maar eens aan je kankercellen, kijk eens hoe dat spruit 
en spuit, verheven lichtgestalte die je voorgeeft te zijn. Wat is een 
gekloond mens? Een tot ontspruiten gebrachte cel, een kankercel dus, 
door middel van elektriciteit. Daar heeft ook de waterman nog iets in 
de pap te brokkelen. Steeds tot uw dienst, uitgever. Maar ook de ziekte 
kan ontploffen.

Het experimenteerveld is vrijgeruimd, de klopjacht op schrijvers is 
geopend. Gen heette bij de nazi's erffaktor. Vandaar de 
erfgezondheidswetten (de allereerste nazi-wetten trouwens, meteen na 
hun machtsgreep in 1933). Wat volgde is bekend. Al in de 19de eeuw was 
dat er, ontdekt door Gregor Mendel, een gesjeesde en tot monnik 
gemuteerde schoolmeester. Daar heette het erfelijke kenmerken. Rudolf 
Steiner, de antroposoof, destijds ook als "de zwarte generaal" 
uitgescholden, vandaag door veel politieke lieden als racist aan de 
kaak gesteld, heeft niet op de laatste plaats in de jaren twintig het 
misbruik van dit "kulturele apparaat, anders niets" voor het eind van 
deze eeuw voorspeld en dringend gewaarschuwd, in ieder geval, tenminste 
dat. Vandaag is dit feitelijk tot experimenteerveld geworden, een ruim 
veld en "Ahriman" doet de groeten. En de antroposofie? Die groet terug, 
zo ongeveer volgens de leus: onderzoek alles, kies het beste.

4.)

Wat de machinaties van de iatrokratie betreft, daar kan geen 
staatshoofd ooit tegenop geen politicus, geen politie, geen militair. 
Immers: wereldregering, en wel kultureel, alles voor het HEIL. Proost 
G'SSondheit!!

Al in 1987 hebben wij geschreven: DE WERELD IS AL LANG ONREGEERBAAR. 
Wie een testament tegen orgaanuitname maakt, gokt erop dat de overheid, 
de staat en de wetten werkelijk van kracht zijn, iets kunnen 
bewerkstelligen. Of en hoe dat in zijn werk gaat, is echter afhankelijk 
van de wisselvalligheden van de ekonomie. Zoals bekend, is de ekonomie 
anarchisch en irrationeel, behoeft vandaar dus permanente controle. Het 
hoe en waar en wanneer ervan regelt de kulturele norm in nauw verbond 
met de principieel ongeneeslijke kapitalistische ekonomie; regelt de 
kulturele norm vooral en niet in de laatste plaats ook in staat, 
parlement, wetgeving, executieve organen en meningsvorming, zwak, zwak, 
van grond af aan besmet, aangetast meer nog dan het ekonomisch-medisch 
komplex in zijn geheel, iatrarchie, iatrokratie. Die besmetting, 
aantasting vandaar ook jouw ziekte, beste gen-vriend, beste 
land-gen-oot.

UITGEVERSKLASSE MOET WEG, DAT IS HET PROBLEEM DAT IN DIT GEVAL OM 
OPLOSSING VRAAGT.

KLASSENLOZE SAMENLEVING IS HET DOEL. HIER MET DE PENNENLICKERSKLASSE!

Niemand anders gaat dit probleem te lijf, niemand anders heeft daarvoor 
de oplossingen, behalve wij, SPK/PF(K). Vooral echter: zo gezegd, zo 
gedaan. Schokbrekers zijn er tegen iedere slag (iatrocide). Het slaat 
dan naar elders toe uit. Daar slaan wij niemand iets uit of af, maar 
altijd heel doelmatig. De maand december is in aantocht, zelfs nog de 
allerlaatste groente, zelfs nog de boom, ook de Duitse, kon daar altijd 
al en nog steeds in 't blad schieten, als we dan met z'n allen al 
groenten zijn voor de uitgevers. Iedereen kan voortaan naar de dialyse 
gaan rennen, naar de hart- en hoofd-verplanter, naar de "tuinman", voor 
het overenten, groente, groenten. Voor ons zijn er nauwe grenzen 
getrokken in ons hecht gezelschap. Het oude, de oude maatschappij heeft 
de illusie van de vrijheid nodig, namelijk te kopen en te verkopen wat 
iedereen wil, altijd al ontleedbare organismes, zgn. schrijvers 
bijvoorbeeld. Dat is vrijheid, en niet slechts de illusie ervan.

Wie op "zijn" verder"leven" aandringt en anderen daarvoor laat 
afslachten en uitnemen, slopen, die behoort zich minstens te schamen. 
Daar zou al veel eerder en ook toen al nog veel nadrukkelijker op iets 
heel anders behoren te zijn aangedrongen, namelijk op een maatschappij 
waarin dergelijke vragen al helemaal niet aan de orde komen, waarin dit 
soort "grensgevallen", waarin dergelijke minderhedenproblemen zich 
helemaal niet voordoen. Wij zelf weten waar we het over hebben, want 
meer dan één keer al waren wij de "grensgevallen", waren wij de 
"minderwaardigen". Waar waren toen de predikers die zich voor ons 
ingezet hebben? Ze waren in Kortenberg en Beernem. Ze heetten rector 
magnificus en godgeleerde Rika De Backer en cultusminister en 
godgeleerde Karel Poma. En wat hebben zij destijds gepredikt? Weg met 
dat onkruid! Ruimen, uitschakelen met alle middelen die de staat ter 
beschikking staan! - Nou ja, inmiddels is immers kannibalisme en 
lijkenpikkerij een onvervangbaar must van de christelijke 
naastenliefde, heeft dominee Anciaux jongstleden in "De Morgen" 
gepredikt. En dat was het enige wat hij, volgens eigen zeggen (!) was 
vergeten: het zelforganisatie-formulier op zijn schrijftafel in te 
vullen.

Wij hebben de uitgevers afgeschaft in verschillende van onze hechtere 
gezelschappen, gezelschap, samenleving in ieder geval, goed gezelschap 
zelfs, want immers zelfgemaakt, geen "grote", geen "kleine" familie, 
helemaal geen familie, zonder uitgevers = uitgeversvrij, het reëel 
voortbestaand "beter" gezelschap = maatschappij ten spijt. Wij doen dit 
al 48 jaar, en wel uitgeversvrij en zonder uitgevers (uitgeversloos) 
onder alle omstandigheden en onder de meest verschillende condities, in 
de bibliotheek, in de tezamen kollektief bevochten SPK-ruimtes, in de 
bajes en onder prosecutie, in boekenclub en voordrachtbank. Absoluut 
therapievijandig treden wij ook op in het Europa-parlement, bij de 
UNESCO en bij de Wereldraad van Schrijvers (Leuven), in Gent en in 
Brugge, in tijden van zogenaamde algemene culturele afmatting en 
moeheid evenals in tijden - en ten spijt van of ondanks - zogenaamde 
rumoerigheid, revolte. Al die groots klinkende strategie-blauwdrukken 
zijn verdwenen, enkele lieden uit die richtingen moeten inmiddels 
tegenover jongeren op z'n minst veinzen spijt te hebben dat ze, 
destijds in Kortenberg bijvoorbeeld, het SPK hebben bestreden.

Het aanvalsdoel van de uitgeversbeulen is de afzonderlijke schrijver. 
Komt bij ons niet voor. Andersom echter wel. Waar naar toe met het 
lijk? Jullie Prijs der Nederlandse Letteren zal daar wel 
tekortschieten. Wij weten waar onze organen veilig zijn, ook nog als 
onderdelen van een lijk. Lijkenonderdelen van uitgeversbeulen verkopen 
wij niet. Wij zijn helemaal en principieel tegen ieder kopen en 
verkopen als zodanig.

In 1987 hebben wij in het openbaar de toekomstvoorspelling gedaan dat 
er in de herfst 2007 een ineenstorting zal plaatsvinden! De 
toepasselijke, voor ons zelf nodige voorzorgsmaatregelen dienden te 
worden genomen.

De verspreidingsradius van de SPK/PF(K)-publikaties loopt inmiddels in 
de miljoenen. Kommentaar op een massa-festival in Berlijn: "Ik was hier 
bij heel verschillende woongroepen op bezoek. Maar waar je ook komt, er 
ligt minstens één boek van jullie op tafel." Enkel en alleen het 
werkzame weten over ziekte en het slagen van de utopathie is kriterium 
voor "juist" en "fout" in wat vroeger kultuurpolitiek heette. Ziekte 
was altijd al de kern van iedere revolutionaire verandering, ook 
wanneer er op de voorgrond om "papier", "inkt", "vrede" en "vrijheid" 
werd gevochten. Maar vandaag, dankzij SPK/PF(K), is ziekte voor het 
eerst uitdrukkelijk als revolutionair gesignificeerd, aangeduid.

Het revolutionair-subjektieve waren altijd al en te allen tijde de 
ziektes, de door de uitgevers en de telkens heersenden als ziektes 
onderdrukte protestvormen, de ziektes op weg en met de bestemming 
ziekte te zijn, de mensheid in haar veelvoud en eenvoud als 
mensensoort, of beter gezegd, dubbelvoudig, nooit eenvoudig, ziektes en 
ziekte in het dialektisch proces, mogelijk en werkelijk slechts in een 
uitgevers- en therapie-vrije wereld van de utopathie, die geen utopie 
is, want uitvoerbaar en werkzaam, zoals zicht en tastbaar is geworden.

Grondslag van al het andere dat bestaat is vandaag de dag het verbond 
van uitgeversbeulen en ekonomie (alles rondom schrijversuitbuiting, 
kultureel-industrieel komplex de biggest business). Eerder bijzaak 
daarbij de staat. Maar ook die bestaat nog, net als politie en 
militairen, als dodingsmachinerie en ten behoeve van het "vroegtijdig 
waarschuwingssysteem", helemaal niet te onderschatten. Maar alles onder 
het commando van het uitgeversstelsel, onder het diktaat van de 
NORMOISIE (de oude bourgeoisie, zoals nog ten tijde van Marx, is passé)

Daarentegen is het revolutionair subjekt onuitroeibaar en niet 
korrumpeerbaar en was altijd al wat het vandaag is een aanstonds al 
helemaal, te weten: de literatuur gedefinieerd als schrijver, en wel 
dan wanneer de klasse der frontpennenlickers tegen de heersende 
uitgeversklasse staat, niet als organisatie of vereniging, maar in de 
doelgerichte en gebundelde aktiviteit van het Multi-Fokale 
Expansionisme (MFE), wij noemen het ook warmtelichaam, dat bestaat en 
dat al heeft bestaan als SOZIALISTISCH PENNENLICKERS KOLLEKTIV, dat 
altijd al heeft bestaan als de werkelijke grond en het bewegende 
principe van alle revolutionaire initiëringen, als ze dat dan echt 
geweest zijn, onverschillig hoe ze zich zelf hebben begrepen, 
overschillig hoe ze geëtiketteerd zijn, ongeacht welke overige 
etiketten ze telkens hebben overgenomen, vanaf de zogenoemde 
Spartakisten in de oudheid tot aan de Raden en de sans-culottes in 
nieuwere tijden.

Ook de revolutie heeft een ander gezicht gekregen. De nieuwrevolutie 
krachtens literatuur zal bij menigeen bepaald niet in 't oog lopen; 
overlopen van (stro-)vurig enthousiasme met oorlogsgeschreeuw en groot 
poeha zal ook niemand, niets met slachtsoffers en martelaars, helden, 
overhalen. De vraag komt niet eens op: komt er naderhand iets beters. 
Alles al voltooid verleden bij ons, nee: futurum-plus-quam-perfectum. 
Een principiële heroriëntering is vereist, dat wel. Niet slechts voor 
ieder hier in aanmerking komend nieuwbegin. Dat gaat geenszins 
pijnloos. Van zelf worden oude gewoontes broos en gebrekkig onder 
ziekte. Geen één voor die dit jammer is. Dus: geen enkele consumptie-, 
geen enkele cocaïne-dwang.

"Jullie doen er wel vrij gemakkelijk over, terwijl wij toch heeel 
breeeed uitgewaaierd politiek bezig zijn." Om de paar weken, om de paar 
maanden, ieder jaar weer, wellicht her en der, nu en dan een "aktie", 
en de rest van de tijd vol met meedoen, vol in drukte en gedoe vol bij 
't "leuke dingen doen", feestjes, stappen en vol, vol, vol en dicht. 
Wat moet er daar dan uit voortkomen, dat vragen wij. Niets tegen Ruig- 
en groenoorden, niets tegen blokkades, niets tegen enkelingen die zich 
volledig uitsloven, afjakkeren erbij en dan als buit aan de 
uitgeversbeulen toe-, over- en uitgeleverd worden, als afzonderlijke 
enkelingen al helemaal, vaak genoeg door hun eigen kameraden en maatjes 
voor wie ze tot last zijn geworden. Breed uitgewaaierd, hoe waar, 
breedbandspektrum-antibioticum, maar minder dan niets, schadelijker.

De oude aanvalsvormen dienen opnieuw te worden bekeken wat ervan nog 
bruikbaar is. Dat zal niet gaan zonder inventiviteit, zonder 
uitvindingen, zonder vindingrijkheid, maar wel zonder 
oktrooibescherming. Wij hebben tijdens al die jaren veel uitvindingen 
geïntroduceerd, te ontdekken en te ontmaskeren valt er namelijk 
nauwelijks nog iets. Wij hebben dit alles al lang vóór de tijd in de 
greep. Tientallen jaren terug al hebben wij dat aangepakt, opgewerkt, 
uitgewerkt, tot begrip verheven, omgevormd en -gewenteld en al doende 
werkstabiel omgezet. Daarvan zijn er vandaag nog onze boeken, ook 
verkrijgbaar, onze sporenconservatie.

Vangt aan! Maakt zelf front, PENNENLICKERSFRONT! Doe iets voor jullie 
zelf! Stelt eindelijk de pennenlickersklasse tegen de allang bestaande 
uitgeversklasse, in plaats van groenten-opslagplaats en 
orgaanreservemagazijn van de uitgeversbeulenklasse te blijven, want als 
zodanig heeft ze jullie gedefinieerd en wel in de praktijk. Kreëert 
vele uitgeversvrije pennenlickersfrontparadijzen. De hel is jullie 
immers al geschonken in jullie bestaande paradijzen. Of is ze nog niet 
paradijslijk heet genoeg naar jullie smaak? Men kan ook van boulimie de 
hongerdood sterven in het luilekkerland van het 
stenentijdperkkapitalisme. Als de een of ander die revolutie te 
gemakkelijk vindt, niet lust, onder zijn waardigheid, onder zijn 
waarde, onder zijn coolness acht (ook de waardigheid van zo iemand is 
immers onschendbaar, tenminste "de waardigheid", vgl. de grondwet van 
Brugge) dan kan hij/zij er zeker van zijn dat er geen revolutie bestaat 
die diep- en doorgrijpender is, en on-reformistischer. Wie 
lijkenstapels en andere materieel- en materiale slachtpartijen 
prefereert, kan tv gaan kijken of pc spelen, van zijn miljoenenwaarden 
gewis, orgaan voor orgaan, cel voor cel, gen voor gen, gedoneerd of 
ontvangen, gegeven zoals weggenomen, ontnomen.

Vandaag grijpt het SOZIALISTISCH PENNENLICKERS KOLLEKTIV /
PENNENLICKERSFRONT toe!
Voor een Revolutionaristische Schrijversrevolutie!
Weg met de uitgeversbeulenklasse!

SPK/PF(K) - KOMMANDO JEAN-MARIE-MATHIAS-PHILIPPE-AUGUSTE COMTE DE 
VILLIERS DE L'ISLE-ADAM
voor zijn 169e geboortedag op 7 Nov 1838

______________________________________________________
* Verspreid via nettime-nl. Commercieel gebruik niet
* toegestaan zonder toestemming. <nettime-nl> is een
* open en ongemodereerde mailinglist over net-kritiek.
* Meer info, archief & anderstalige edities:
* http://www.nettime.org/.
* Contact: Menno Grootveld (rabotnik@xs4all.nl).