[Nettime-nl] Tania De Montaigne: 'Pro Memorie' ...

[Patrice Riemens <patrice@xs4all.nl>]

Kia Ora, allemaal,
Na lange tijd weer es een Q&D vertalinkje ...



Pro memorie ...

Ik herinner mij de dag dat het woord ‘AIDS’ onze leven binnentrad.

Ik herinner mij het lied van Barbara “Een liefde ziekte/ waar je dood 
gaat aan liefhebben/ Alleen en zonder liefde/ ben ik AIDS-verlaten ...

Ik herinner de angst

Ik herinner mij de mensen die informatie uit de eerste hand hadden, via 
de nicht van de moeder van de tante die in het ziekenhuis werkte dan wel 
door de beste vriend van de buurman van mijn zwager die bij de gemeente 
werkt.

Ik herinner mij dat de Centrum Partij zei dat “ AIDS-leijers zijn net 
leprozen  en moeten in een sterfhuis voor AIDS-leijers opgesloten 
worden”. Ze zeiden ook dat zg. veilige seks niet tegen de ziekte 
beschermd. [zei de Centrum Partij dat? Z’n Franse tegenhanger, de ‘Front 
National’ in elk geval wel - ze zullen het bij de CP iig vast gemeend 
hebben ...

Ik herinner mij het gedicht van Herve Guibert “aan de vriend die mijn 
leven niet heeft gered”.

Ik herinner mij van een eindexamen opgaaf in het vak filosofie: 
‘Aristoteles: “de onwetende beweert, de geleerde twijfelt, de wijze  
denkt na” - leg uit’.

Ik herinner mij dat ‘Corona’ een merk bier was die je aan de fles dronk 
met een schijfje limoen erin.

Ik herinner mij dat je zomers in het week-einde katern de vraag 
tegenkwam “U wordt op een verlaten eiland gedropt. Welke boeken neemt u 
dan mee. Ik kon nooit een keuze maken.

Ik herinner mij dat wij naar de schouwburg gingen, dat we hutjemutje op 
elkaar zaten en allemaal bevangen waren door dezelfde emoties. En dat 
het allemachtig prachtig was.

Ik herinner mij dat je naar de bios ging en dar koppels waren die 
hartstochtelijk zaten te zoenen, en dan met een finaal rood gezicht er 
uit kwamen en geen enkel idee hadden waar die film nou over ging.

Ik herinner mij de pop-corn die van hand tot hand in de rij ging.

Ik herinner mij dat je zei “nou zeg’s, ik heb echt de schurft niet!”

Ik herinner mij van de tafeltjes op terrassen, waar je zo dichtbij op 
elkaar zat, dat het voorkwam dat iemand op de tafel ernaast zich met je 
gesprek ging bemoeien.

Ik herinner mij dat de uitdrukking ‘zorg goed voor jezelf niet zoveel of 
zelfs niets inhield. Het was iets dat je zei tegen ouwe mensen of aan 
mensen van wie je afscheid nam. Ik weet nog een expositie van Sophie 
Calle die zo heette omdat een man die haar dumpte dat had geschreven. 
Het klonk als “ik peer’m, bekijk het maar!”.

Ik herinner mij een film met Louid de Funes, s’avonds op de televisie 
“Hij is zelf goud, My Lourd”.

Ik herinner mij de stem van Bill Withers die net deed alsof het altijd 
zomer was “Just one look, at you, and I know it  gonna be a lovely day”.

Ik herinner mij dat je het had over hoeveel kusjes je aan iemand gaf 
“Zo, twee maar, hier is drie, hoor”.

Ik herinner mij dat de woorden ‘FFP2’, ‘Hydroxychloroquine’, ‘klinisch 
ademnood’, ‘Covid’, ‘Pangolin’, ‘afweer gebaar’ en ‘sociaal afstand 
houden’ in geen enkel gesprek voorkwamen.

Ik herinner mij dat niemand wist wat een dubbel blind experiment was, 
laat staan daar een mening over had. Toen was virologie ook echt een 
niche binnen de geneeskunde.

Ik herinner mij dat het woord ‘masker’ op het Carnaval van Venetie 
sloeg, of aan thema avonden of verjaardagen, en dat je die dingen in een 
feest-artikelen winkel haalde. En ik weet nog hoe je juist na dat soort 
avonden net geen taxi kon vinden en naar huis moest lopen verkleed als 
‘n worst of een konijn.

Ik herinner mij dat men “ik zie je volgende week een keer, beloofd!” 
tegen elkaar zei, en dat er niks van kwam. Sommige van die beloften 
zullen ook nooit meer ingelost kunnen worden, want degenen die ze 
maakten zijn er niet meer.

Ik herinner mij het lachen en de tranen.

Ik herinner mij de grootse woorden en kleine gebaren.

Ik herinner mij de toespraak van (president) Francois Hollande op de 
avond van de aanslagen in Parijs. Diens stem en gedachtenloop, helder en 
verhelderend.

Ik herinner mij dat wanneer alles op instorten slaat, er altijd mensen 
zij op wie je kunt steunen, mensen die je verzorgen, die je te eten 
geven, die nadenken, die het dagelijkse leven dragelijk maken.

Ik herinner mij wat Nelson Mandela ooit schreef: “Ik heb geleerd dat 
moed niet de afwezigheid van angst inhoudt, maar het vermogen om het te 
overwinnen” - en wat het begrip ‘opsluiting’ betreft kon de man wel op 
enig ervaring buigen.

Tania De Montaigne, in Liberation, vandaag 18 april 2020
______________________________________________________
* Verspreid via nettime-nl. Commercieel gebruik niet
* toegestaan zonder toestemming. <nettime-nl> is een
* open en ongemodereerde mailinglist over net-kritiek.
* Meer info, archief & anderstalige edities:
* http://www.nettime.org/.
* Contact: Menno Grootveld (rabotnik@xs4all.nl).